Lanoye weer onder de gordel

(gepubliceerd op de Standaard op 21 mei) Het artikel van Mia Doornaert "Republiek of democratie" heeft me over de hoofddoek aan het loket ten gronde niet helemaal overtuigd. Maar het was een beleefd, waardig en beargumenteerd artikel. Een dat wellicht in de Standaard enkel maar geduld wordt om een heel lezerspubliek niet te verliezen. Met het artikel van Ayaan Hirsi Ali was ik het op een belangrijk punt al zeker niet eens: wat we moeten ondersteunen in Turkije is inderdaad noch het negationistische ultranationalisme, noch het islamfundamentalisme, maar al evenmin die zogenaamd progressieve islâm. Als er iets moet ondersteund worden is het de gematigd conservatieve islâm, die a-politike traditionalisme paart aan een zekere tolerantie. Maar ook het artikel van Ayaan Hirsi Ali was fatsoenlijk en beargumenteerd. En wat krijgen we dan vandaag in de strot geduwd ? Een laaghartig scheldproza van ene Lanoye ("Doortrapte haatpamfletjes"), bovendien nog eens dubbel zo lang als wat gelijk welke andere schrijver in die krant kan krijgen (een voorkeursbehandeling die natuurlijk handig wordt verstopt onder geklaag over de koers van de Standaard, alsof la Doornaert daar niet alleen maar geduld wordt). Niet alleen laaghartig en vulgair grof (ik weet het, volgens sommigen is dat een noodzakelijk stijlkenmerk om een gevierd Vlaams schrijver te zijn vandaag), maar bovendien totaal naast de kwestie. Er volgt een hele tirade over de vreselijke visie van la Doornaert die totaal geen besef zou hebben van de variatie binnen de islâm. Ongeacht wat van dat laatste waar is: het artikel van Doornaert heeft dat helemaal niet betwist. Lanoye moet eerst leren lezen vooraleer hij begint te schelden. Dan kan hij misschien eens terzake leren antwoorden.

Sarkozy zegt neen aan de cultuur van de verloochening

De verkiezing van Nicolas Sarkozy tot president van Frankrijk is alvast goed nieuws. Zijn eerste toespraak na de verkiezing was sterk in vele opzichten. Maar ik zou er toch een zinnetje willen uithalen dat velen misschien liever ongemerkt zullen laten: hij wil een einde maken aan de "repentance qui est une forme de la haine de soi" en herhaalt dat "la haine de soi est le commencement de la haine des autres" (dit alles is uitvoeriger gezegd in de toespraak van Sarkozy in Metz van 17 april 2007). Vrij vertaald: hij verzet zich net als Roger Scruton (hier gerecenseerd door Dirk Verhofstadt) en paus Benedictus XVI tegen een cultuur van de verloochening, een cultuur van de Verneinung. De door sommigen sterk bekritiseerde verwijzing naar mei '68 als wortel van het kwaad heeft daar evenzeer mee te maken, want die maand staat symbool voor het ontstaan van die cultuur van de verloochening, van de zelfhaat van Europa.

Op dezelfde dag was Guy Verhofstadt onder het mom van een strijd tegen diegenen die mensen of groepen tegen elkaar opzetten, weer precies aan het doen wat hij beweerde te bestrijden - ja was hij weer de cultuur van de verloochening aan het verderzetten, die de oorzaak is van de haat tegen andersdenkenden. Wie in de waarden van Sarkozy gelooft, zal in België toch al zeker niet voor de "open" VLD moeten stemmen.