Een gevaar voor ons land ?

Volgens de heer di Rupo is de N-VA een separatistische partij en dus "een gevaar voor ons land". Logisch, niet ? Separatisme betekent toch het einde van België als land, zoals het separatisme van 1830 een einde maakte aan het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden ? Flaminganten zullen hierbij misschien als eerste reactie hebben in vraag te stellen over welk land we het dan wel hebben. Is België ons land wel, of is het Vlaanderen, of Nederland. En ze zouden kunnen concluderen dat het separatisme van vandaag geen gevaar is voor de Vlamingen zoals dat van 1830 geen gevaar was voor de Belgen. Ik zou er echter twee andere reflecties willen aan vastknopen.

Ten eerste: een gevaar voor een land. Ik kan me moeilijk voorstellen dat di Rupo bedoelde dat het separatisme een gevaar is voor het land in de zin van het grondgebied, de weiden als wiegende zeeën, de vlakten der heide, de dorpen en steden, de stromen, welige velden en wouden. Is het separatisme een natuurramp, die overstromingen veroorzaakt, een klimaatcatastrofe, een aardbeving ? Of is het een kracht die dorpen en steden vernielt en ons materieel erfgoed, zoals de oorlog heeft gedaan, maar meer nog de naoorlogse architecten en bouwpromotoren ? Die ons leefmilieu vernietigt ?  Dat het separatisme een gevaar voor het land wordt genoemd wijst integendeel op een perverse verwarring tussen een land, die eeuwige voedingsbodem voor mensen en volkeren ongeacht de politieke structuren, en een politiek regime of staatsstructuur. De eerste blijft heus wel liggen wanneer de tweede verdwijnt. Natuurlijk mag men rustig discussiëren over de vraag welke politieke structuur beter is voor welvaart en welzijn van de bewoners van dat land, van die streken, dropen en steden, en die discussie wordt in dit blad al vele jaren gevoerd. Wat di Rupo doet, is echter precies die discussie kortsluiten, uitschakelen, door als axioma voorop te stellen dat een opsplitsing van de staat per definitie nadelig is voor het welzijn van de bewoners - of moet ik zeggen onderdanen -.

Ten tweede: wat schuilt achter het "ons" van di Rupo. Men verwijt Vlaams-nationalisten – meestal ten onrechte – dat zij enkel hun eigen soort als Vlamingen zouden beschouwen. Kan men hier niet hetzelfde zeggen. Van wie is dat land dan wel, wanneer de regering niet eens een meerderheid heeft in Vlaanderen ? Is het land enkel van diegenen die de huidige staatsstructuur wensen te behouden ? Reeds in drie periodes in de geschiedenis van deze staat werden burgers die hierover anders dachten inderdaad door de eigen overheid (en niet slechts door een bezetter) van hun burgerrechten beroofd. Daarvan wil ik di Rupo niet verdenken, maar ook vandaag geldt toch dat wij te vaak naar het woord van Ludo Abicht, slechts vertaalde medeburgers zijn (1), die in een slecht vertaald Nederlands geregeerd worden. Zeggen dat het separatisme een gevaar is voor ons land hanteert nog steeds een ons dat geen recht wil doen aan een geëmancipeerd Vlaanderen.

Op dit punt is er overigens niets nieuws onder de zon: precies honderd jaar gelden schreef de Henegouwse volksvertegenwoordiger Emile Buisset in de Revue de Belgique in zijn bijdrage "Le Français, langue nationale de la Belgique"(1) een hoofdstukje onder de titel "Le Flamingantisme. Péril national" ...

(1)  L. ABICHT, De herinnering is een vorm van hoop, p. 21

(2) 45. Revue de Belgique nr. 18 van 15 september 1913, p. 71 v.